Είναι πολύπλευρη προσωπικότητα με έντονο ταμπεραμέντο και εκρηκτική ενέργεια. Θεωρείται δικαίως ο καλύτερος PR man καθώς βρίσκεται πίσω από τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις: κοσμικές, φιλανθρωπικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές, αθλητικές κ.ά

Με το Γιώργο Ντάβλα βρισκόμαστε συχνά σε διάφορες εκδηλώσεις, αλλά έχουμε βρεθεί και σε σπίτια φίλων, όπου όλοι πάντα τού ζητούν να τραγουδήσει όπερα που είναι η μεγάλη του αγάπη. Και έχει υπέροχη φωνή. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε να γίνει τραγουδιστής τής όπερας, αλλά άλλαξαν τα σχέδιά του..

Δε μιλά συχνά για τον εαυτόν του – συνήθως μιλά μόνο για δουλειά εκπροσοπώντας πάντα κάτι νέο– οπότε  θελήσαμε μέσα από το youfly.com να τον μάθουμε λίγο καλύτερα.

Μαρί Κωνσταντάτου

Μ.Κ: Πώς ξεκίνησες τη διαδρομή σου για να φτάσεις ως εδώ;

Γ.Ν: Mου έλεγε τότε ο καθηγητής μου στο Παιδαγωγικό, «εσύ παιδί μου πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις». Όλοι μου το έλεγαν τότε. Εγώ όμως δεν καταλάβαινα… Κάποια στιγμή λοιπόν βρίσκω τον Κωνσταντίνο Γιογιό, τον ρωτάω τι είναι αυτό, μου λέει πρέπει να το σπουδάσεις κτλ. Εγώ δεν το σπούδασα, έκανα Παιδαγωγική Ακαδημία, και μετά μπήκα στη Νομική. Έκανα δημόσιες σχέσεις του δρόμου, της πείρας και της εμπειρίας. Δεν ήξερα τι ειναι τα Δελτία Τύπου, μετά έμαθα. Στην αρχή δούλευα στον Λάκη τον Ραπτάκη, ήμουν πορτιέρης και στην Αίγλη του Ζαππείου. Ξαφνικά, έμπαινε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, έμπαινε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έμπαινε η Γιάννα Αγγελοπούλου, ήθελαν όλοι να με έχουν στο τραπέζι τους. Το είδε λοιπόν αυτό ο Ραπτάκης, και μου είπε «εσύ δεν θα κάθεσαι πόρτα, θα πηγαίνεις στα τραπέζια και θα τους ρωτάς τι κάνουν».Εντωμεταξύ τότε , στην Αίγλη ήταν όλη η καλή Αθήνα. Ήμουν ένας εξυπηρετικός άνθρωπος, χαμογελαστός προς αυτούς, χωρίς όμως να είμαι δουλικός, πολύ σημαντικό αυτό που σου λέω… Ερχόταν η Ντενίση  και μου έλεγε θα κάτσεις στο τραπέζι μου, ερχόταν ο Χατζηδάκης, το ίδιο… Ήμουν ένα μικρό παιδί και αμέσως μπήκα στα βαθιά. Έχω συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα…

Μ.Κ: Πόσο εύκολο ήταν για σένα να ζεις μια τόσο έντονη κοσμική ζωή;

Γ.Ν: Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ερχόταν θυμάμαι, η Χρυσάνθη Λαιμού και μου έλεγε ο Χατζηνάσιος «την ξέρεις αυτήν»; «Όχι» του έλεγα… «Είναι η Χρυσάνθη Λαιμού που είναι κολλητή της Νταϊάνα». Πήγαινα λοιπόν της κολλούσα από δίπλα, γινόμουν αρεστός… Ήθελα να τους γνωρίσω όλους αυτούς. Έλεγα «πόσο θέλω να γνωρίσω την Νταϊάνα». Μου λέει τότε, «εγώ θα σου δώσω την ευκαιρία, θα κάνω τραπέζι στο σπίτι μου, θα σε καλέσω να ‘ρθεις», «μα εγώ της λέω δεν έχω σμόκιν», «αυτό μου λέει είναι δικό σου πρόβλημα… Εγώ σε καλώ». Έκανα λοιπόν το σκ@τό μου παξιμάδι να πάω να νοικιάσω ένα hostel στο Λονδίνο, να βρω να νοικιάσω σμόκιν, πήγα εκεί, ήμουν ωραίος, τραγουδούσα όπερα, έπαιζα πιάνο. Ήταν δύσκολο λοιπόν, αλλά μετά ήταν ένα παραμύθι, γιατί έφτασα σε σημείο τη Δευτέρα να πηγαίνω στο Λονδίνο, την Τρίτη να πηγαίνω στη Βενετία, την Τετάρτη να πηγαίνω στη Νέα Υόρκη. Ξαφνικά με καλούσαν όλοι. Τα πρώτα 7 χρόνια ήταν μια απίστευτη διαδρομή. Πήγα στα Oscar και ήμουν δίπλα στη Μαντόνα, έζησα πράγματα που δεν τα ζει ο οποιοσδήποτε, δεν το λέω κάπως…

Μ.Κ: Όλα αυτά τα χρόνια έχεις συναναστραφεί με πολύ κόσμο. Αν σε ρωτήσω, πες μου δύο προσωπικότητες που εκτιμάς πραγματικά;

Γ.Ν: Έχουν πεθάνει και οι δυο. Νταϊάνα και Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Σαφώς υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα ο Μπραντ Πιτ ή η Λάιζα Μινέλι. Αλλά αφού μου λες δύο… Εκείνες που πραγματικά έλαμπαν όμως ήταν αυτές. Ήταν σα να ήσουν σε ένα χώρο και ξαφνικά έμπαιναν αυτές οι δυο και όσο προχωρούσαν, προχωρούσε κι ένα φως από πάνω τους… Δύο ανθρώπους όμως ήθελα να γνωρίσω που δεν πρόλαβα. Την Κάλλας, που ήμουν μικρός όταν τραγούδησε στην Επίδαυρο και τον Ωνάση. Όμως, είχα τρία απωθημένα: να βγάλω φωτογραφία με τον Πάπα, την Μαντόνα και με τη βασίλισσα Ελισάβετ. Τα έκανα και τα τρία. Πήγα και στο γάμο τού πρίγκιπα Ουίλιαμ, εκεί γνώρισα την Ελισάβετ…

Μ.Κ: Υπάρχουν τελικά σταρ στην Ελλάδα;

Γ.Ν: Ε σαν την Βουγιουκλάκη, την Καρέζη, τον Χορν, δεν υπάρχουν τέτοιες προσωπικότητες. Καταλαβαίνεις τι εννοώ… Η Μελίνα Μερκούρη δεν θα ξαναγίνει, η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν θα ξαναγίνει. Είναι ο καιρός μας τέτοιος. Τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα…

Μ.Κ: Πόσο έχει αλλάξει η κοσμική ζωή της Αθήνας σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία;

Γ.Ν: Καμία σχέση, η μέρα με τη νύχτα. Δεν υπάρχει κοσμική ζωή στην Αθήνα. Μαζευόμασταν τότε όλοι στην Αυτοκίνηση ή στις Μούσες, είχε πιο πολύ κέφι τότε ο κόσμος, δεν υπήρχε τόση κακία, ο ένας να βγάλει το μάτι του αλλουνού, ήταν πιο ανέμελα. Καθημερινές και τα μπουζούκια ήταν γεμάτα, δεν υπάρχουν πια αυτά τα πράγματα. Το ορκίζομαι δεν υπάρχουν. Και αν θες τη δική μου γνώμη, δεν υπάρχουν και παγκόσμια πια. Στη Νέα Υόρκη πριν 25 χρόνια για παράδειγμα, που ήταν διαφορετικά τα πράγματα, υπήρχαν τζαζ βραδιές στον πρώτο όροφο, μετά κατέβαινες κάτω τραγουδούσαν ντίσκο, δεν υπάρχουν πια αυτά… Έχω γνωρίσει βασιλείς, έχω φάει στα παλάτια τους, έχω γνωρίσει τούς προέδρους της Αμερικής, αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση τα έχω κάνει. Μετα το γάμο μου πλέον είναι μόνο local, δηλαδή όταν τα αφήσεις όλα αυτά, σε αφήνουν… Ήταν επιλογή μου όμως. Το έζησα, δεν μου λέει κάτι πλέον. Και πιστεύω ότι πριν από εμένα, ήταν ακόμα καλύτερα. Δεν θέλω να κολλήσω στο παλιό, ούτε να υποτιμήσω το σήμερα, αλλά έτσι ήταν.

Μ.Κ: Πιστεύεις ότι ο όρος δημόσιες σχέσεις στην Ελλάδα είναι λίγο παρεξηγημένος;

Γ.Ν: Πάρα πολύ παρεξηγημένος. Δημόσιες σχέσεις κάνει κι αυτός που είναι στην πόρτα ενός μαγαζιού, δημόσιες σχέσεις κάνει κι αυτός που κάνει ένα παρτάκι και φέρνει 10 άτομα. Δεν είναι έτσι. Οι δημόσιες σχέσεις είναι μεγάλη ιστορία και δη σε Αμερική ή Ευρώπη. Εδώ η κατάσταση είναι φεύγα. Οι δημόσιες σχέσεις είναι να μπορείς να κουμαντάρεις, σε μια κατάσταση τρέλας να μπορείς να κινείς τα νήματα. Δημόσιες σχέσεις είναι να τα έχεις όλα στην εντέλεια αλλά και όταν σου κάνουν παράπονα να τα παίρνεις όλα πάνω σου. Για μένα, λένε, (δεν το λέω εγώ) ότι είμαι ο Master τον δημοσίων σχέσεων. Ok. Τους ευχαριστώ που το λένε, αλλά μέχρι στιγμής, αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι πρέπει να το έχεις μέσα σου, να είσαι γεννημένος γι’ αυτό…

Μ.Κ: Ποιο είναι το πιο παράλογο που σου έχουν ζητήσει να φέρεις εις πέρας; Θυμάσαι κάτι χαρακτηριστικό;

Γ.Ν: Bέβαια θυμάμαι… Δυο κυρίες στη Μεγάλη Βρετανία με το ίδιο φόρεμα που έπρεπε να τις βάλω σε μεγάλη απόσταση, γιατί μια κυρία γνωστή εδώ είχε πουλήσει το ίδιο φόρεμα και στις δυο και έπρεπε μέσα σε μισή ώρα να αλλάξω θέσεις και παρέες 250 ατόμων… Ή ας πούμε να μου ζητάνε ξαφνικά να φέρω κάμερες για έναν σταρ του Hollywood, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν ήθελε κάμερες. Τρελά πράγματα…

Μ.Κ: Θεωρείς ότι για να επικοινωνήσεις ένα project πρέπει πρώτα να το πιστέψεις ο ίδιος ή δεν είναι απαραίτητο;

Γ.Ν: Εγώ και να μην το πιστεύω, το πιστεύω…  Είναι σα να πατάς ένα διακόπτη και αυτόματα να λες τώρα θα το κάνεις αυτό που θέλει αυτός. Τελειώσαμε. Πρέπει να γίνει. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να γίνει σε αυτήν την ζωή,όλα γίνονται. Αν μου έλεγε για παράδειγμα ο γιος μου τώρα ότι θέλει να ασχοληθεί με αυτό θα τού έλεγα όχι, γιατί είναι ψυχοφθόρο. Βέβαια εγώ δεν μετανιώνω, γιατί έχω πάρει πολλές εμπειρίες από τη ζωή, αλλά δυστυχώς όλο αυτό έχει γίνει σούπα πλέον... Ρεντίκολο. Εγώ όμως πρόλαβα κι έζησα καταστάσεις που κάποιοι άλλοι δεν θα το κάνουν ποτέ, είμαι περήφανος για αυτό. Θέλω να πω, ότι δεν είμαι γιατρός να σώζω ζωές ή ιεραπόστολος που κηρύττω το Ευαγγέλιο του Θεού, αλλά τουλάχιστον έζησα καταστάσεις. Για μένα ήταν μια τρέλα να έχω τον Ξενοφώντα Ζολώτα, τον πρωθυπουργό της Ελλάδος και να τραγουδάμε μαζί όπερα στο πιάνο του και να μου λέει για την οικονομική κατάσταση και την κρίση στην Ελλάδα. Μετά δίπλα να είναι η Γουλανδρή και να μου λέει για τις αρχαιότητες που μάζευε ως collector. Ήμουν σε άλλο επίπεδο. Πήρα κάτι από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τότε όλοι ήταν μια αγκαλιά, τώρα δεν υπάρχει αυτό το δέσιμο.

Μ.Κ: Πώς αποφορτίζεσαι από τη δουλειά σου όταν σβήνουν τα φώτα και οι κάμερες;

Γ.Ν: Ακούω την όπερά μου, την οποία λατρεύω και βλέπω History Channel, γιατί εμένα δεν μου αρέσει η τηλεόραση, μου αρέσουν τα ιστορικά. Δεν μου αρέσει τόσο να διαβάζω λογοτεχνία ή ποίηση –το ‘χω κάνει κι αυτό– αλλά πλέον στα 51 μου, μου αρέσουν πιο πολύ οι ιστορικές γνώσεις. Ακόμα και στις διακοπές μου -και δεν το παίζω- θα πάρω μια αυτοβιογραφία ενός ιστορικού ανθρώπου στην παραλία. Αυτά είναι τα φετίχ μου, η όπερα και η ιστορία. Πολλές φορές με υποτιμούν και με θεωρούν κοσμικό. Λέω λοιπόν σε αυτούς, να αναμετρηθούμε στις γνώσεις που έχω στη μουσική και σε όλα τα άλλα και να κάνουμε μια κοντρίτσα…