Ο νεαρός τραγουδιστής μίλησε, μεταξύ άλλων, για τον πατέρα του, Γιάννη Πάριο, αλλά και για τις κρίσεις πανικού που έχει περάσει.
«Όταν αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική, ο πατέρας μου δεν το ήξερε. Δεν ήθελα να το ξέρει γιατί ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος που ξεκίνησε χωρίς παπούτσια από την Πάρο. Αν μπορώ εγώ με αυτή την ποιότητας ζωής που μου έχει στηθεί, όπως μου έχει στηθεί, μπορώ να το κάνω και χωρίς να πω, “μπαμπά ξέρεις θέλω να κάνω μουσική, θέλω ένα στούντιο, θέλω μία δισκογραφική”. Ήθελα να τα κάνω μόνος μου με το σπαθί μου, όπως έκανε και ο ίδιος σε πολύ χειρότερες συνθήκες από εμένα», είπε αρχικά.
«Αν ρωτούσες τον πατέρα μου πιστεύω πως θα απαντούσε το ίδιο. Το θεωρούμε υποχρέωση, δηλαδή είναι αμαρτία αν έχω κάτι να μην το προσφέρω. Ο πατέρας μου είναι πολύ υποστηρικτικός και πλέον έχουμε έναν πανέμορφο διάλογο, δηλαδή μιλάμε καλλιτεχνικά», πρόσθεσε.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στις κρίσεις πανικού που τον ταλαιπώρησαν τα προηγούμενα χρόνια.
«Κοντράρομαι με τον εαυτό μου. Είμαι λίγο αγχώδης, παλαιότερα ήμουν πολύ περισσότερο δηλαδή έχω μιλήσει και για κρίσεις πανικού, πέρναγα άσχημα. Αλλά το θεωρώ και μεγάλο προνόμιο αυτό, γιατί είναι ζωντάνια, τα ζεις όλα. Με ποια λογική να ζήσω αγάπη με πάρα πολύ συναίσθημα και να μην ζήσω και το άγχος; Θεωρώ ότι είναι καλό να το περάσουμε όλοι για να μπορούμε να διακρίνουμε και τα καλά και τα κακά. Η στιγμή της κρίσης πανικού, είναι χάλια», εξομολογήθηκε.
